Leela Koenig was CA van EUDC Amsterdam 2010 – Spread the Love. Ze beschrijft haar ervaringen op de Pan-African Universities Debating Championchips in Namibië.
Van 4 tot 11 December 2010 vonden de Pan African Debating Championships plaats. Dit toernooi is voor het eerst in 2008 georganiseerd door de crew van Botswana die de wereldkampioenschappen organiseerde in 2010, om te laten zien wat ze konden. Uit dat prestigeproject is een heus Afrikaans Kampioenschap ontstaan dat nu diens derde editie beleefde in Windhoek, Namibië. Ik mocht er jureren en ik wil jullie graag kort vertellen hoe het daar was. De organisatie bestond uit wat oudere studenten die het toernooi op de campus van University of Namibia (met 30.000 studenten) organiseerden. Deze campus ligt ver buiten het centrum van de hoofdstad, in contrast met de campus van de zogeheten Polytechnic, maar, om mij onbekende, ‘politieke’ redenen kon daar het toernooi niet worden gehouden. Het is bijzonder wat er op de campus gebeurde. Het viel me op hoe zwaar het was voor de organisatie om alles op orde te houden. Niet iedereen waar ze afspraken mee maakten werkte mee, want als je weinig geld hebt, en dus weinig kunt betalen, bestaat het risico dat men zich niet aan diens woord houdt. Eten kwam te laat; was op; kamers waren niet schoon; water uit de douche viel uit, en dat leidde tot frustratie bij sommige debaters. Maar voor mij maakt dat eigenlijk vrij weinig uit. Niets kon mij afleiden van het feit dat ik eindelijk debatten mocht jureren in een wereld die mij al zo lang fascineerde, maar die zo ver weg bleef: het Afrikaanse debatteren.
Als ik het vergelijk met het niveau van de Europese Kampioenschappen, dan vallen mij een paar dingen op. Ten eerste is men echt enorm eloquent. Ik hoorde prachtige beeldspraak, rustige, duidelijk uitgesproken speeches; scherpe en kalme weerleggingen- het was een genot om naar te luisteren. Ten tweede, ik hoorde argumentatie die ik zelf niet in eerste instantie bij een stelling zou hebben gebracht als ik in het debat had gezeten, wat het jureren ontzettend leuk maakte. Bij een stelling over stemrecht voor enkel hoogopgeleiden (een oefenstelling die ik zette voor wat über-actieve debaters uit Johannesburg) was de kern van de argumentatie niet dat ‘het volk’ populistisch stemt en makkelijk te beïnvloeden is et cetera, maar juist dat dit moest worden ingevoerd zodat politici niet langer het volk kunnen bespelen. De focus van het debat lag daarmee heel anders. Maar, daarnaast was het, net zoals bij het EK en de meeste toernooien, vaak niet al te best gesteld met de algemene kennis van de debaters. Bij de fantastische motie dat “The Arab World Should Apologize For Its Colonial Past” (en dus niet alleen het Westen) bleven de voorbeelden tegen deze motie vooral hangen bij het succes van Algerije, Marokko en Egypte (wat nu niet echt bij uitstek post-koloniale probleemlanden zijn….).
Ook de spreiding van het niveau is wat groter en anders. Het laagste niveau is niet lager of hoger dan bij het EK (of, bijvoorbeeld, Amsterdam Open), maar ik had het idee dat er wel meer teams op een beginnersniveau blijven steken, vooral omdat er geen ver ontwikkelde trainingsprogramma’s zijn zoals wij die hier mogen genieten. Ik merkte dat ook aan de enorme hoeveelheden feedback die ik door teams werd gevraagd te geven. Des te meer complimenten aan Joe Roussos, de Chief Adjudicator ( en dca op het WK), en zijn team dat de eerste twee dagen wijdde aan het geven van workshops (hij en ik aan de jury, Thoriso M-Afrika en Claire Hawkridge aan de debaters). Wat me ook opviel was de enorme Zimbabwaanse aanwezigheid. Vijftig van de honderdtwintig teams waren uit Zimbabwe, ze hadden drie dagen in de bus gezeten, en hun stijl was vlijmscherp. Ik zag zelf een eerste propositie case van de kwartfinale motie dat ‘Zuid Afrika de Marange Mijnen moet overnemen van Zimbabwe’ door een scholierenteam (!) uit Zimbabwe dat dit heel strak en ongehinderd kritisch opzette.
Tot slot nam de Afrikaanse gemeenschap de socials ook een stuk serieuzer dan ik gewend ben. In Europa wordt er natuurlijk goed gefeest, maar de meesten liggen rond een uur of twee netjes in bed. Niet in Namibie. Elke avond werd er tot diep in de nacht doorgedronken/gefeest/gevoetbald (ja, gevoetbald) en één van de avonden werd doorgebracht in één van de townships van Windhoek die, net als in Zuid Afrika, steeds vaker worden verbeterd doordat mensen die het buiten de townships gemaakt hebben terugkeren en de huizen van henzelf en hun familieleden opknappen. De finale van PAUDC werd gehouden in de prachtige tuinen van het Namibische parlement waarna de universiteit van Witwatersrand zich Afrikaans Kampioen mocht noemen. Vlak voor de finale uitslag werd de public speaking contest gehouden waar mensen werkelijk enorm uitpakten – het was meer komedie dan eloquentie, tot groot genoegen van het publiek. Deze finale werd gewonnen door een jongeman van Rhodes Univesity, zodat beide prijzen uiteindelijk naar Zuid-Afrika gingen.
De volgende PAUDC zal in Zimbabwe worden gehouden, en gezien het niveau van de Zimbabwaanse teams moet dat een mooi spektakel worden. Mocht iemand die dit leest zin krijgen om erheen te gaan (want je bent toch in de buurt) doe dat dan vooral, het is geweldig.
De Nederlandse Debatbond (NDB) stelt zich als doel het wedstrijddebat te bevorderen en ondersteunen in Nederland. Als nationaal overkoepelend orgaan vertegenwoordigt de NDB ongeveer 1.000 leden waarvan de meesten lid zijn van één van de debatverenigingen die Nederland rijk is.
Over de auteur