Tomas en Danique doen verslag van de eerste uren op de Filipijnen.
Vrijdag om 14.15 begon het avontuur, en vertrok ons vliegtuig richting Dubai. Vliegen met Emirates is een klein feestje: goede beenruimte, lekker eten en voor Tomas vriendelijk glimlachende stewardessen met roodgestifte lippen. Maar bovenal hebben we ons vermaakt met het entertainment systeem. In de stoel voor je zit een schermpje, met een database met films (Van recente zoals Contagion, Aliens and Cowboys en The Smurfs tot aan good old Disney Classics), camera’s onder en voorop het vliegtuig waarmee je de landing en het opstijgen perfect kan volgen, en een geweldig spelletjessysteem waarmee je al je competitiedrang op elkaar en andere medepassagiers kan uitleven.
Het eerste gedeelte van de reis verliepvoorspoedig, en na in Dubai aangekomen te zijn besloten we onze 4 uur layover te gebruiken voor een douche. Dat bleek niet zo makkelijk: in onze terminal waren ze alle douches aan het verbouwen, dus we moesten naar de andere hal. Helaas werd ons dit pas duidelijk na 3 keer tussen 2 dezelfde info balies heen en weer gestuurd te zijn: een van de balies bleek niet te weten dat de douches in hal 2 verbouwd werden, en stuurde ons dus consequent terug de andere kant op. De andere balie wilde niet meer route-instructies geven dan tot de eerste…Na veel gedoe vonden we dan toch de douches (bij gate 118, voor de liefhebbers) alwaar Tomas enigszins bedrogen uitkwam: die bij de mannen bleek niet te bestaan. De vrouwen waren echter beter bedeeld, en Danique heeft dus ook rustig van een goede douche kunnen genieten. De uren erna werden doorgebracht in winkels, de MacDonalds, en in de heerlijke luie stoelen van de HaagenDasz ijstent.Vol goede moed stapten we onze tweede vlucht in, die ons dit keer tot aan Manila zou brengen. Met enige vertraging (nee mensen, als ze zone D en E oproepen en jij hebt F, mag je nog niet instappen. Nee, dan voor de ingang gaan staan is niet handig). Met de mededeling dat het de eerste 3 uur een “rough flight” zou worden steeg het vliegtuig op. Ook hier was de maaltijd weer prima. Als ontbijt croissantje met sinaasappelsap, nog een broodje en een muffin, en als lunch kip met een broodje en wat snacks. Veel meer hebben we van deze vlucht niet meegekregen, op het jengelende kind tijdens de landing na. De slaap kreeg ons namelijk al snel te pakken.
In Manila kwamen we redelijk vlot door alle beveiliging en douane heen, en wilden we van de international port naar de domestic port om onze vlucht naar het resort te boeken. Dit bleek snel en gratis te kunnen met een shuttle: een busje met 20 opeengepakte mensen dat heen en weer reed. Deze uitdaging gingen wij natuurlijk graag aan, en zo reden we in de regen lekker met een busje door de stad.In de domestic airport kwamen we de volgende uitdaging tegen: geld. De vliegmaatschappij waar we een vlucht wilden boeken accepteerde alleen cash, en de eerste 4 pinautomaten alleen visa. Tsja, daar sta je dan met je mastercard/maestro pasjes… Uiteindelijk vonden we er 3 verdiepingen lager een. Metbiljetten van 1000 tegelijk haalden we de Filipijnse Pesos uit de muur. Dankzij de plaatselijke VVV was een hotel snel gevonden, net als de gratis auto naar het hotel toe. Daar aangekomen was het een bizarre cultuurshock. Het hotel was prima, met LCD tv, ruim bed, lekkere douche, en natuurlijk de bewaker die met zijn shotgun langszij onze koffers naar binnen tilde. We hadden expres een relatief late vlucht geboekt voor vandaag (9.40 in plaats van 5.30) maar stonden achteraf om 4 uur allebei naast ons bed te dansen.
We waren dus alsnog vroeg op het vliegveld, waar we prompt omgeboekt werden naar de eerst vertrekkende vlucht! Inmiddels zijn we na een korte vlucht van een uurtje dus aangekomen in het resort, waar we al heerlijk aan het strand en het zwembad hebben gelegen. Die korte vlucht verliep voorspoedig. Op de domestic airport hebben we nog wel lol gehad: we moesten een “fee” betalen aan de douane om de terminal in te mogen, werden door de bewakers “happy honeymoon and make lots of babies!” toegewenst, en de rijen voor security waren op sekse gesplitst. Samen met de gate die elk kwartier voor een vlucht werd gebruikt, waardoor je heel goed moest luisteren wat ze nu omriepen, was het een aparte vliegveldervaring.
Het vliegtuig ging niet rechtstreeks waar het eiland waar we nu zijn. Dankzij een behulpzame gids, die we waarschijnlijk meer hebben betaald dan nodig, die helemaal meeging naar het resort, werden onze “tricycles” en het stukje met de boot snel geregeld. De cultuurshock ging regelrecht door: bij de haven zat een groep mannen in hawaishirts kerstmuziek te spelen. De foto’s zeggen hier waarschijnlijk alles!
Ook de komende dagen zullen wij aan het strand met de welbekende Economist en Prepcases doorbrengen. En natuurlijk zullen we 720 blijven updaten.
De Nederlandse Debatbond (NDB) stelt zich als doel het wedstrijddebat te bevorderen en ondersteunen in Nederland. Als nationaal overkoepelend orgaan vertegenwoordigt de NDB ongeveer 1.000 leden waarvan de meesten lid zijn van één van de debatverenigingen die Nederland rijk is.
Over de auteur