Het verhaal van Roel Schoenmakers, co-convener NK
Het was ongeveer 9 uur ’s avonds toen ik gevraagd werd om het NK te convenen. Ik zat net een maandje in Hong Kong, en als ik eerlijk ben was ik nog niet op het punt dat ik snakte naar meer hooi op mijn vork. Maar het NK, daar wilde ik nog wel een uitzondering voor maken. De roem, de GLORIE, ik zag het al meteen voor me. Tussen de wolkenkrabbers en steegjes in nam ik mijn besluit: waarom ook niet. Er mag wel gezegd worden dat een toernooi organiseren op 9000km misschien iets uitdagender was dan ik me had voorgesteld, maar door een goede werkverdeling tussen mij en Joshua kwam dat allemaal eigenlijk wel goed. Waar ik tijd had stelde ik e-mails op, nam ik contact op met sponsoren en zocht ik mee naar een geschikte locatie. Joshua regelde een commissie, stelde het budget op en bezocht de scholen die de moeite namen op ons te reageren. Die dynamiek veranderde maar weinig nadat ik terug was gekomen, al schuiven taken natuurlijk altijd rond.
Eigenlijk was vanaf dag 1 de grootste uitdaging ons budget geweest. Hoewel er een reserve bestaat voor gevallen als de onze (wanneer vanwege tijd commerciële acquisitie moeilijk te lopen is) wilden we alles doen om te voorkomen dat we die nodig hadden. Toen we van Aevis en later ook de Gemeente uiteindelijk toezeggingen van steun kregen, sprongen we dan ook een gat in de lucht; een enorme last was van ons afgevallen en we konden ons nu echt focussen op de leukere dingen van het NK. Week na week werd het evenement scherper en scherper, en konden we het NK steeds helderder zien worden: de finale, het eten, de mensen, alles kreeg ineens geur en kleur en lichtte op alsof voor het eerst aangestoken. Dat Red Bull daadwerkelijk ja heeft gezegd, snappen we nog steeds niet helemaal, maar het memepotentiaal alleen al zorgde ervoor dat onze dag niet stuk kon. (Achteraf baal ik ook wel een beetje dat niemand tijdens de finale een blikje adten, maar ach, niet alles kan naar wens verlopen.)
Natuurlijk was er ook die andere grote uitdaging, namelijk het vinden van voldoende teams en juryleden. Nee, maak je geen zorgen, over de toestand van debatland gaan we het nu niet hebben. Wel is het goed om te vermelden dat dankzij verschillende hardwerkende bestuurders, zowel uit Tilburg als de rest van Nederland, er toch snel zekerheid was over het behalen van de ondergrens van benodigde teams. Het spreekt voor zich dat ook DSDC en aanvankelijk enkele lokale scholen hiervoor te danken zijn. Ook de hulp van het CA team bij hoe we het beste met deze situatie om konden gaan, zorgde voor rust en vertrouwen bij zowel mij als Joshua. Gezien ons verantwoordelijkheidsgevoel een zeker niet onbelangrijke bijdrage.
De laatste weken voor het NK raakten we natuurlijk nog wel eens in paniek. Een probleem met de cateraar hier, een afmelding daar; alles kan je van je stuk brengen als je op volledige spanning staat. Dat die spanning zich ontlaadde door ons in een soepele boog het NK-weekend in te lanceren, in plaats van ons door het plafond te rammen, maakte de organisatie tijdens de dagen zelf eigenlijk heel gladjes. We wisten dat we op onze vrijwilligers konden rekenen, en dat de meeste deelnemers bereid waren mee te werken met elk potentieel offer dat we van ze konden vragen. Aan het eind van de dag was het enige benodigde offer een vertraging van een half uur tijdens het avondeten, en hoewel een zekere lange en roodharige man in pak uit meer dan alleen zijn maag knorde, kwam ook dit allemaal goed. De social was heerlijk (en intensief, maar daar waren we op ingesteld) en de ochtend erna kwam ook vrijwel iedereen netjes op tijd. De opnames liepen lekker, de livestream ging goed, en het weer was niet langer moordend heet maar aangenaam warm. IJskoffie en Red Bull maakte een fragiel randje goud om de wolken compleet: het NK was een daverend succes.
De dagen die volgen zijn eigenlijk altijd raar. Op het afronden van een paar taken en crisissen na is de last die op je ligt als convenor stukken kleiner dan voor het evenement, zeker als je zoals ons (en de meeste mensen) soms de neiging hebt door te draaien als je bedenkt wat allemaal fout had kunnen gaan. Dat voelt natuurlijk fijn, maar ergens ook bijna vies. Loslaten is een kunst die bijna zwaarder valt dan vastgrijpen, maar een kunst die iedereen goed onder de knie moet krijgen willen ze vooruit kunnen. Mij lukt het vaak maar net.
Ik was dan ook suuuuuperblij toen ons gevraagd werd nog een laatste stukje voor het NK te schrijven. Bij deze: Nederlands Kampioenschap, hartstikke bedankt, maar nu mijn hoofd uit!
De Nederlandse Debatbond (NDB) stelt zich als doel het wedstrijddebat te bevorderen en ondersteunen in Nederland. Als nationaal overkoepelend orgaan vertegenwoordigt de NDB ongeveer 1.000 leden waarvan de meesten lid zijn van één van de debatverenigingen die Nederland rijk is.
Over de auteur