Let op: dit is een vertaling van het originele artikel in het Engels. Door de vertaling kan de toon veranderd zijn.
Op de Amsterdam Open 2020 werd de volgende stelling besproken:
Informatiedia: In het kader van dit debat is een inkomensverdelingsovereenkomst (in het Engels: Income Sharing Agreement, ISA) een contract waarbij een persoon geld van investeerders ontvangt. In ruil daarvoor nemen de investeerders beslissingen over hun carrièrekeuzes en behouden een deel van hun inkomen.
Stelling: Deze Kamer staat mensen toe om inkomensverdelingsovereenkomsten (ISA’s) te ondertekenen.
Amsterdam Open 2020 – Ronde 3
Als we deze stelling zien, zijn er twee conclusies waar we aan moeten denken.
- Is het toestaan van een ISA gunstig of schadelijk?
- Is het toestaan van een ISA legitiem of niet?
Deze stelling is een heel goed voorbeeld om in beide vragen te duiken.
1. Is het toestaan van ISA gunstig of schadelijk?
Dit is een zogenaamde praktische clash; in de argumentatietheorie is het een waardeoordeel gebaseerd op consequentialisme. In dit raamwerk moet de propositie laten zien wat de gunstige gevolgen zijn (impact) en waarom ze waar zijn (mechanisme). Realistisch gezien hebben rijke mensen de investering in de eerste plaats niet nodig en degenen die voor de ISA zouden kiezen, zijn waarschijnlijk niet-rijke (relatief arme) individuen. Op basis van die karakterisering wil de propositie laten zien hoe het voor hen gunstig is om ISA’s te hebben. Bijvoorbeeld omdat arme mensen een investering kunnen krijgen via een ISA-aanbod, waardoor ze hun carrière kunnen ontwikkelen (zoals studeren in het hoger onderwijs of een startup beginnen). De hoogte van de investering en de mogelijkheid om een manier te vinden om te bereiken wat ze willen, is waardevoller dan het niet hebben van een ISA-optie. Zonder ISA’s zijn er nog steeds openbare leningen maar het is onwaarschijnlijk dat de armen het geld kunnen lenen omdat ze moeten aantonen dat ze financieel in staat zijn om ze terug te betalen op basis van de huidige financiële status. Daarom is dit voordeel voor de armen uniek beschikbaar.
De oppositie wil aan de andere kant beweren dat ISA’s de schade eerder vergroten en waarom dit waarschijnlijker zijn. Voor degenen die geld nodig hebben, zal het bijvoorbeeld zeer waarschijnlijk het risico zijn van het accepteren/negeren van de voorwaarden die aan de ISA zijn verbonden. Bijvoorbeeld, zelfs als ze kunnen studeren aan een universiteit door de ISA’s, kunnen zij zelf niet meer hun loopbaan besluiten en kunnen ze een grotere schuld hebben dan gewone leningen voor studenten, die hun verdere loopbaan kan vernietigen na het afstuderen. Waarom het contract oneerlijker is, kan ook verklaard worden door het analyseren van de prikkel van de beleggers en de omgeving waarin de overeenkomst is besloten. De meest waarschijnlijke stimulans van de beleggers is om het voordeel te maximaliseren voor het verkrijgen van arbeidskrachten en/of geld, want als er geen voordeel zou zijn, zou niemand hun geld willen riskeren. Dat wil zeggen, ze zouden proberen om
- Reclame voor de overeenkomst om het aantrekkelijk maken/minder oneerlijk te laten klinken,
- De slechte aspecten aan de onderhandelingstafel te verbergen,
- Druk op de armen opvoeren om het aanbod te nemen door te zeggen “als je niet deze kans grijpt, hebben we heel veel andere arme mensen die de voorwaarden wel accepteren.”
Zo kan de oppositie ook proberen te beargumenteren dat de ISA’s de armen waarschijnlijk naar een slechtere toekomst zullen leiden.
De praktische clash op basis van utilisme zal waarschijnlijk worden beoordeeld op basis waar er meer mechanismen zijn om de clash op de waarheid te winnen en die een grotere, realistischere of meer exclusieve impact heeft.
2. Is het toestaan van ISA legitiem of niet?
Parallel aan de praktische dichotomie is er een clash vanuit het principiële perspectief. De principes die hierbij betrokken zijn, zijn deugdethiek en deontologie, waarbij we specifiek kijken naar respectievelijk a) de persoon die de handeling uitvoert en b) de handeling zelf. Het is belangrijk om te onthouden dat deze twee morele oordelen (geclassificeerd als het belangrijkste waardeoordeel in een parlementair debat) onafhankelijk zijn van hoe goed of slecht de gevolgen zijn.
Het principiële argument van de oppositie is om aan te tonen dat de onvermijdelijke voorwaarden die voortvloeien uit deze privéovereenkomst onwettig zijn. Het is bijvoorbeeld onwettig voor de staat om een onderhandse overeenkomst toe te staan 1) wanneer deze gemakkelijk oneerlijk kan worden en 2) wanneer één van beide partijen niet volledig geïnformeerd is. Deze kunnen worden verklaard door te laten zien hoe waarschijnlijk het is dat de overeenkomst oneerlijk en ongeïnformeerd zal zijn. Bovendien kan de oppositie analogieën geven waarin privéovereenkomsten verboden zijn, zoals private drugshandelingen en prostitutie die waarschijnlijk oneerlijk zijn en waarbij niet iedereen geïnformeerd zal zijn over het risico. Een andere mogelijke voorwaarde is 3) wanneer het de lichamelijke autonomie van andere mensen aanzienlijk beperkt. De structuur van de ISA is zo dat rijke mensen andere mensen kopen om meer rijkdom/arbeid voor de toekomst te creëren. Deze fundamentele structuur is precies hetzelfde als slavernij, waarbij de rijken arbeid krijgen terwijl ze in ruil daarvoor de kosten garanderen van levensonderhoud (wat ironisch genoeg een investering kan zijn). Hoe geïnformeerde slaven ook zijn en hoe eerlijk een individuele slaaf ook gelooft dat het contract is, dit contract zelf is moreel niet toegestaan omdat het de lichamelijke autonomie aanzienlijk ontneemt. Aangezien een onderhandse overeenkomst om slaaf te worden illegitiem is voor een overheid om toe te staan, is de stelling ook illegitiem . Evenzo, om de illegitimiteit aan te tonen, wordt het team verondersteld vast te stellen wanneer een bepaalde handeling fout is.
Vanuit de propositie zijn er twee mogelijke tactieken:
- Een defensief principe en framing-out,
- Een offensief principe om de illegitimiteit van de status quo aan te tonen.
Voor het eerste kunnen we laten zien hoe legitiem het is voor individuen om een privécontract te sluiten, ongeacht de eerlijkheid. Het betalen van collegegeld voor particuliere universiteiten kan in sommige gevallen onevenredig duur zijn, maar het is een particulier contract dat bestaat als een legitieme keuze in de status quo. Tegelijkertijd kiezen sommige mensen blindelings voor hun academische carrière. Het feit dat mensen onzeker zijn over de toekomst (dat wil zeggen dat mensen niet geïnformeerd zijn over het resultaat van een keuze) betekent namelijk niet dat een privécontract illegitiem is. Evenzo kan het feit dat mensen niet goed geïnformeerd zijn, geen reden zijn om het privécontract te verbieden.
Bovendien kunnen de argumenten van de oppositie worden afgezwakt door de voorwaarden van ISA’s te behandelen in plaats van volledige toegang tot ISA’s te schrappen. Dit is handig omdat het uitgangspunt van de oppositie is dat oneerlijke/ongeïnformeerde ISA’s niet mogen worden toegestaan. Dit wil niet zeggen dat alle ISA’s illegitiem zijn. Door de echte problemen rechtstreeks aan te pakken, passen ISA’s namelijk perfect binnen hun principe. Bijvoorbeeld: a) de overheid beperkt oneerlijke ISA’s door toe te staan dat oneerlijke voorwaarden met terugwerkende kracht worden geschrapt via civiele rechtbanken en b) ISA’s moeten worden opgesteld op een vel papier en alle informatie over de risico’s en opbrengsten worden daar opgeschreven. Hierdoor is er verantwoordelijkheid om zichzelf te informeren wanneer mensen willen dat er in hen wordt geïnvesteerd. Wat ik hier deed, is de argumenten van de oppositie afzwakken door de mogelijkheid te bieden om de factoren waar ze zich zorgen over maken te verwijderen.
De tweede manier, het offensieve principe, is effectief in de top half, omdat het een bewijslast op de oppositie legt om daarmee om te gaan. Dit argument wil zeggen dat het onwettig is voor de staat om de lichamelijke autonomie te beperken tot een willekeurige maatstaf van oneerlijkheid. Verschillende mensen hebben verschillende normen van eerlijkheid en de staat weet niet wat goed/slecht is voor individuen. Dit is de reden waarom de regering keuzevrijheid geeft om kansen te maximaliseren en bestaande opties te benutten. Dit is precies de reden waarom je geld mag lenen op eigen risico, evenals waarom je eigen keuze is om een sugar baby te worden en om rijkdom over de liefde te kiezen, zelfs als deze acties je uiteindelijk zou kunnen schaden. Dat wil zeggen, als zowel investeerders als degenen waarin geïnvesteerd worden, instemmen met het contract, is het volkomen legitiem voor de staat om het contract toe te staan. Wat de oppositie doet, is dat ze een paar carrière- en financiële keuzes geven, en dit is de inbreuk van de overheid op de voorkeuren van mensen.
Coverafbeelding bron: Peterson’s
Ryoji Yoshisada
Ryoji is een debater van de Leiden Debating Union en een alumnus van de Utrecht Debating Society.
Over de auteur