Bron coverafbeelding: New York Times
In dit artikel heb ik verschillende ouderschapsstijlen besproken en deze kennis zal ik nu toepassen op een stelling die vaak voorbij komt, namelijk:
Deze Kamer steunt Tiger Parenting.
Dit is een vorm van opvoeden waarbij de ouders hoge eisen stellen aan hun kind, maar ook belonen voor het behalen van een resultaat.
De oplettende lezer zal hebben opgemerkt dat het simpelste argument voor de stelling is dat Tiger Parents in een zekere zin autoritatieve ouders zijn. Ze stellen zowel hoge eisen, maar zijn ook betrokken en belonen voor goed resultaat. Dit zorgt dat het kind voldoende positieve bekrachtiging krijgt maar ook positieve cognitieve schema’s ontwikkeld als “ik kan alles bereiken als ik hard werk”. Ze zien de waarde in van moeite doen voor iets waar je pas op lange termijn een beloning voor krijgt (zoals het studeren voor een diploma), wat belangrijk is voor latere vaardigheden zoals financiële verantwoordelijkheid.
Een argument tegen de stelling is dat ouders zich onvoldoende bewust zijn, of willen zijn, wanneer hun kind niet aan de hoge standaarden kan voldoen. Veel mildere vormen van ontwikkelingsstoornissen zoals een non-verbale leerstoornis of het Klinefeltersyndroom worden soms pas laat of zelfs nooit opgemerkt. Hierdoor worden kinderen gestraft voor het niet voldoende kunnen plannen of behalen van hoge prestaties. Door herhaaldelijk negatief bekrachtigd te worden zonder te begrijpen waar het probleem vandaan komt, ontwikkelen kinderen negatieve schema’s als “ik faal altijd”. Deze schema’s blijven niet alleen beperkt tot het leren, maar bepalen tevens hoe ze omgaan met sociale relaties en andere situaties.
