In de BelExpo congreshal staan deze vrijdagmiddag tientallen tafels opgesteld, waar honderden debaters uit heel Europa op dit moment samenstromen om naar twee debatten te kijken: de EK-finale voor de categorie Engels als Tweede Taal, waar Nederlanders Menno Schellekens en Daan Welling voor Leiden A in de finale zitten, en de EK-finale in de open categorie.
Op deze pagina zal live verslag worden gedaan van de ESL-finale zodra deze is begonnen. De volgende vier teams nemen deel: Leiden A, Berlin A, RRIS B en Tallinn A.
Opening Government: Leiden A
Opening Opposition: RRIS B
Closing Government: Berlin A
Closing Opposition: Tallinn A
De stelling: This House Would retrospectively remove all amnesties granted to those who committed crimes as part of oppressive regimes.
Leiden A zal haar speech ongeveer rond 16.00 beginnen. Comments worden gewaardeerd!
De teams lopen de zaal in en nemen hun plaats in. Er komt een massaal applaus uit de zaal, nationale vlaggen worden over de tafels gedrapeerd. Daan Welling neemt plaats achter het preekgestoelte als eerste spreker.
Daan vertelt dat amnesties slecht zijn geweest en nooit hadden moeten worden gegeven. Dus moeten oud dictators berecht worden door internationale rechtbanken. Op een POI of het alleen om dictators gaat legt hij uit dat het op zich gaat om alle amnesties, maar dat dictators de meest interessante groep zijn in dit debat. Hij legt uit dat het nooit slim was om een amnestie te geven, omdat dictators alleen de amnestie aannemen als ze toch niet meer de macht kunnen behouden.
Daan vertelt als tweede argument dat de samenleving veel beter door kan leven als de dictator wel berecht wordt. Mensen kunnen berusten in het feit dat de dictator berecht wordt, en het verhoogt hun geloof in instituties zoals justitia. Ook kunnen mensen gemakkelijker samenleven onder één gelijk verhaal over het verleden.
Nu is het woord aan de eerste spreker van RRIS B. Hij is het eens met het feit dat dictators slecht zijn en slechte dingen hebben gedaan. Echter komen er grotere nadelen van het plan zodat het het niet meer waard is. Hij reageert op Daan door te zeggen dat mensen sowieso samen moeten werken om het land her op te bouwen.
Zijn eerste punt is dat het plan van de propositie de huidige dictaturen enkel sterker maakt. Dictators zullen nooit op amnestie meer ingaan en langer doorvechten, dus komen er meer doden. Hij legt uit dat het nu een dubbele misdaad wordt, niet alleen die van de dictator maar ook van het feit dat het nieuwe plan meer slachtoffers eist.
Zijn tweede punt gaat over het samenbrengen van verschillende groepen na de oorlog. Vergeving is erg belangrijk bij deze hereniging. Hij is bang dat geweld door sommige groepen na de oorlog de rust kan verstoren. De informatie die je krijgt van een dictator bij een amnestie is een belangrijk helingselement.
Vervolgens is de beurt voor zeven minuten aan Menno. Hij begint te zeggen dat het belangrijkste is hoe het met het land gaat in de lange termijn. Hij valt de oppositie aan door nader in te gaan op verschillende types dictators. De ergste dictators nemen nooit een amnestie aan, zoals we zien in Syria met Assad. Het debat is meer gefocussed op landen als Zuid Afrika na het apardheid regime. Qua informatie reageert hij dat er veel meer komt als er een rechtzaak is. Ook zegt hij dat het problematisch is als ook alle onderofficieren amnestie krijgen.
Als recht niet gedaan wordt, zegt Menno, kunnen verschillende groepen niet samenleven. De herinneringen blijven. Op een POI of ook goede vrijheidsvechters met een amnestie berecht zullen worden antwoordt hij ja, omdat zij vaak hun straf al hebben gezeten.
Zijn eigen argument is dat een rechtzaak heel veel kan helpen aan discussies in het nieuwe land over wat goed is, over hoe we verden moeten gaan. Hij gebruikt het voorbeeld van Zuid Afrika, waar verschillende groepen elkaar nog steeds niet kunnen uitstaan omdat recht nooit heeft zegegevierd.
Nu is de tweede spreker van het Israelische team aan de beurt. Hij brengt gelijk voorbeelden van situaties waar amnesties gewerkt hebben. Oorlogen tegen dictaturen zijn sneller en dus beter als er een amnestie is. Hij zegt tegen Menno’s argument over Zuid Afrika dat de haat tussen groepen komt door andere zaken dan de geschiedenis die ze gehad hebben.
Zijn eerste argument is dat men moet zien dat ze samen kunnen werken na de oorlog. Als er een groep alle schuld krijgt kan dat niet. Groepen kunnen dan niet herenigd worden. Na een rechtzaak kan één groep, die gesteund werd door de dictator, nooit meer hun verhaal doen. Zij worden gezien als de slechterikken. Daan vraagt wat belangrijker is, een langere oorlog of een fijner land na de oorlog, antwoord de spreker met voorbeelden waar de oorlogen veel langer zouden duren zonder amnesties.
Zijn tweede punt is dat een dictator niks zal zeggen in een rechtszaak omdat hij een zwaardere straf zou krijgen. Daarom kunnen de slachtoffers de situatie nooit meer begrijpen. De mensen die fout zaten in de dictatuur zullen niet als mens meer gezien worden.
Ook komt hij terug op het argument dat dictators nooit meer af kunnen stappen als ze altijd berecht zullen worden.
Nu is het woord aan Berlin A, het team in de tweede propositie. Hij reageert op de oppositie dat de amnesties van de toekomst nog wel interessant kunnen zijn voor de dictators omdat het om andere landen gaat. Hij zegt dat groepen niet de schuld zullen krijgen, maar juist slechts individuen, omdat in rechtzaken het altijd om individuen gaat. Hij zegt ook tegen de oppositie dat rechtzaken juist informatie naar boven brengen.
Zijn eerste argument is dat amnesties principes verraden voor pragmatische redenen. Het nieuwe land heeft net die principes ingesteld en luistert er nu niet naar. Dat betekent dat gelijk vanaf het begin mensen geen vertrouwen hebben in het systeem. Tweede oppositie zegt dat het niet eerlijk is om eerst te zeggen dat je niet berecht wordt en dan wel berecht wordt. Zijn reactie is dat de dictators altijd schuldig waren en dat dat niet verandert als ze amnestie krijgen.
Zijn tweede argument is dat de slachtoffers graag willen zien dat de criminelen toegeven dat ze fouten hebben gemaakt. Als dat niet gebeurt zullen de criminelen wel verslagen zijn maar niet op moreel niveau. Voor extremisten is dit ook de reden om geweld te gebruiken om de staat tegen te gaan.
NU komt Tallin A in de tweede oppositie. Ze begint met een vergelijking met Estland. Ze zegt dat daar niemand won, alleen dat de verliezers nog meer verliezers. Ze zegt dat de nieuwe staat iedereen moet omarmen. Ze reageert op de tweede propositie, door te zeggen dat de propositie eigenlijk ook pragmatisch denkt, en dus geen principes verdedigt.
Vervolgens zegt ze dat we straffen op zo’n manier dat ze wel rechten hebben. Eén van die rechten is dat ze niet met terugwerkende kracht berechten. De criminelen geven informatie omdat ze geloofden dat ze niet berecht zouden worden. Ze zegt dat deze mensen verandert zijn, schuld voelen, en dat ze al gestraft zijn door het feit dat ze toegegeven hebben aan hun criminele daden om amnestie te krijgen.
Menno vraagt hoe slachtoffers verder kunnen gaan als er geen rechtzaak is. De reactie is dat de straffen toch gegeven worden door machtige groepen en dus niet echt een effect hebben op de slachtoffers. Vervolgens gaat ze verder dat deze rechtzaken slechts het recht van de overwinnaars zijn. Dit geeft niet het genuanceerde beeld weer zoals de eigenlijke situatie was tijdens de dictatuur. Iedereen is een beetje schuldig aan de voorgaande situatie, en het is oneerlijk om sommigen meer te straffen. Het feit dat je de oorlog verloren hebt is al voldoende.
Nu komt de conclusie vanuit de propositie, gegeven door de tweede spreker van Berlin A. Hij structureert zijn speech in twee delen, wat het gaat doen in huidige dictaturen en wat het gaat doen in post- dictaturen. Eerst reageert hij op de oppositie door te zeggen dat mensen niet altijd amnestie krijgen voor informatie, maar soms ook voor pragmatische redenen. De criminelen gebruikten hun macht om oneerlijke contracten met de nieuwe staat aan te gaan. Ten tweede zegt hij over de criminelen dat de familie dankzij de rechtzaken zien hoe slecht hun leiders zijn. Als dat niet gebeurt zullen de oude volgelingen nog steeds volgelingen zullen zijn in het nieuwe land.
In zijn eerste argument, legt hij uit dat dictators amnestie nemen om de locale situatie, niet wat er andere landen gebeurt. Verder zegt hij dat de sterkste verantwoordelijkheid van de nieuwe staat is naar de toekomst, niet naar het verleden.
Vervolgens kijkt hij naar post-conflict landen, waar mensen niet gehoord voelen als er een amnestie is geweest. Het feit dat rechtzaken individueel zijn heeft een positief effect op de haat die tegen groepen gevoeld worden. Ook het morele verlies van de criminelen is belangrijk. Voor de nieuwe staat is het ook belangrijk dat ze dankzij de rechtzaken geloofwaardiger worden omdat ze niet oud criminelen beschermen.
De laatste speech van dit debat is voor de conclusie spreker van Tallin A, aan de oppositie, Hij begint door te zeggen dat het nieuwe land voor de slachtoffers en de criminelen is. Hij zegt dat amnestie al in rechtzaken gebeurt, waarin gezocht wordt naar de waarheid maar niet berecht wordt.
Zijn eerste punt gaat over samenkomen van groepen na het conflict. Als we nu opeens criminelen gaan berechten zeggen we dat we fout waren eerst, en dat het recht vroeger niet heeft zege gevierd. Door de rechtzaken wordt één groep slechts schuldig, en verliezen ze hun andere identiteiten. Het nieuwe land zal dan niet voor beide groepen zijn, wat eigenlijk wel zou moeten. Menno zegt dat ook Mandela berecht zou moeten worden als hij slechte dingen heeft gedaan. De reactie is dat vooral criminelen van het regime berecht worden.
Hij legt uit dat in een amnestie iemand wel moet bekennen, en hij dus al bestraft is. Nu strikken we mensen om te bekennen, dus verliezen ze hun recht op een eerlijk proces. Hij gelooft dat je iemands rechten niet mag schenden om de samenleving te helpen.
Dat was het einde van het debat. Er volgt een groot applaus. Nu is het wachten tot later op de dag voor de bekendmaking van de winnaars van de Europese Universiteiten Debat competitie 2012.
De Nederlandse Debatbond (NDB) stelt zich als doel het wedstrijddebat te bevorderen en ondersteunen in Nederland. Als nationaal overkoepelend orgaan vertegenwoordigt de NDB ongeveer 1.000 leden waarvan de meesten lid zijn van één van de debatverenigingen die Nederland rijk is.
Over de auteur